भारतीय गोरखा
| जम्मा जनसङ्ख्या |
|---|
| २,९२६,१६८ (२०११) |
| बसोबास इलाकाअन |
| सिक्किम · दार्जिलिङ · आसाम · देहरादुन |
| भाषा |
| धर्म |
|
|
भारतीय गोर्खाहरू नेपाली भारतीय भनेर पनि चिनिन्छन्, नेपाली भाषा बोल्ने भारतीयहरू हुन्।[१] आधुनिक शब्द "भारतीय गोर्खा" जातीय गोर्खालीहरूलाई नेपालीहरूबाटी छुट्याउन प्रयोग गरिन्छ। भारतबाटी गोर्खाहरूको नागरिकताको विषयमी भारत सरकारको राजपत्रमी जारी सूचना अनुसार भारतीय गोर्खाहरू भारतका नागरिक हुन्।[२]
भारतबाटी गोर्खाहरूको नागरिकताको मुद्दामी भारत सरकार को राजपत्र अधिसूचना अनुसार भारतीय गोर्खाहरू भारतका नागरिक हुन्।[३] नेपाली भाषालाई भारतीय संविधानको आठौं अनुसूचीमी समावेश गरिएको छ ।[४] यद्यपि, भारत-नेपाल शान्ति रे मैत्री सन्धि (१९५०) को कारणले गर्दा भारतीय गोर्खाहरूले आफ्नो भारतीय नागरिकताको सन्दर्भमी एक अद्वितीय पहिचान संकटको सामना गर्नु परेको छ जसले "पारस्परिक आधारमी, एक देशका नागरिकहरूलाई अनुमति दिन्छ। बसोबास, सम्पत्तिको स्वामित्व, व्यापार रे वाणिज्यमी सहभागिता, आवागमन रे समान प्रकृतिका अन्य विशेषाधिकारहरूमी अन्य समान विशेषाधिकारहरू।
जातीयता रे जाति
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]
भारतीय गोर्खाहरू जाति रे जातीय-जनजाति गोत्रहरूको मिश्रणको साथ देशको उत्तरी भागमा धेरै राज्यहरूमी पाइने भारतीय आदिवासी जातीय समूह मानिन्छ। गोर्खाली पर्वतीय जातिहरूमी बाहुन (पहाडी ब्राह्मण), क्षेत्री (खस), ठकुरी, वादी, कामी, दमाई, सार्की, गन्धर्भ, कुमाल आदि खस-पर्वतीय जातिहरू पर्छन्। अन्य तिब्बती जातिहरूमी तामाङ, गुरुङ, मगर, नेवार, भुजेल (खवास), शेर्पा रे थामी पर्छन्।[५] किराती जातिमी खम्बु (राई), लिम्बु (सुब्बा), सुनुवार (मुखिया), याक्खा (दिवान), धिमाल आदि पर्दछन्। यद्यपि तिनीहरूमध्ये प्रत्येकको आफ्नै भाषा छ (तिब्बो-बर्मन भाषाहरू वा इन्डो-आर्य भाषाहरूका), गोर्खाहरू बीचको लिंग्वा फ्रान्का नेपाली भाषा हो जसको लिपि देवनागरीमी छ। यो भारतको आधिकारिक भाषाहरू मध्ये एक हो।
जनसङ्ख्या
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]| जनगणना | नेपाली भाषी | वृद्धि |
|---|---|---|
| १९७१ | १,४१९,८३५ | — |
| १९८१ | १,३६०,६३६ |  -४.१७
|
| १९९१ | २,०७६,६४५ |  +५२.६२
|
| २००१ | २,८७१,७४९ | +३८.२९
|
| २०११ | २,९२६,१६८ | +१.८९
|
२०११ को जनगणना अनुसार भारतमी कुल २,९२६,१६८ मानिसहरूले नेपाली मातृभाषाको रूपमी बोल्छन्।[८] सबैभन्दा ठूलो जनसङ्ख्या पश्चिम बंगालमी फेला पार्न सकिन्छ - १,१५५,३७५ (सन् २००१ जनगणनाबाटी +१२.९७%), आसाम - ५९६,२१० (+५.५६%), सिक्किम - ३८२,२०० (+१२.८७%), उत्तराखण्ड - १०६,३९९ (+१६.८), अरुणाचल प्रदेश - ९५,३१७ (+००.४२%), हिमाचल प्रदेश - ८९,५०८ (+२७.३७%), महाराष्ट्र - ७५,६८३ (+१९.२२%), मणिपुर - ६३,७५६ (+३८.६१%), मेघालय - ५४,७१६ (+४.९१%), नागाल्याण्ड (+४.९१%) %), रे मिजोरम - ८,९९४ (+०.५१%)।[९]
२००१ को जनगणना अनुसार, सबैभन्दा बढी नेपाली जनसंख्या भएका जिल्लाहरू पश्चिम कामेङ - १३,५८० (कुल जनसंख्याको १८.२%\), लोहित - २२,२०० (१५.७७%), रे दिवाङ उपत्यका - १५,४५२ (२६.७७%) छन्। नेपालीहरूको सबैभन्दा ठूलो अनुपातका तहसीलहरू कोरोनु (५५.३५%), किबिथु (५०.६८%), सुनपुरा (४२.२८%), विजयनगर (४२.१३%), रे रोइङ (३२.३९%) हुन्।
२०११ को जनगणना अनुसार, सबैभन्दा बढी नेपाली जनसङ्ख्या भएका जिल्लाहरू पश्चिम कामेङ - १४,३३३ (कुल जनसंख्याको १७.१%), लोहित - २२,९८८ (१३.७७%), रे दिवाङ उपत्यका - १४,२७१ (२२.९९%) छन्। नेपालीहरूको सबैभन्दा ठूलो अनुपातका तहसीलहरू कोरोनु (४८.४९%), किबिथु (६.५%), सुनपुरा (३४.४७%), विजयनगर (४१.८%), रे रोइङ (२६.०%) हुन्।
१९९१ को जनगणना को समयमी, सबैभन्दा धेरै एकाग्रता भएका जिल्लाहरु सोनितपुर - ९१,६३१ (६.४३%), तिनसुकिया - ७६,०८३ (७.९१%), रे कार्बी आङ्लोङ - ३७,७१० (५.६९%) थिए।[१०]
२००१ को जनगणना अनुसार, सबैभन्दा ठूलो जातीय नेपाली जनसंख्या भएका जिल्लाहरू सोनितपुर - १३१,२६१ (कुल जनसंख्या ७.८१%), तिनसुकिया - ८७,८५० (७.६४%), रे कार्बी आङ्लोङ - ४६,८७१ (५.७६%) छन्। सादिया (२७.५१%), ना दुआर (१६.३९%), हेलेम (१५.४३%), मार्गेरिता (१३.१०%), रे उमराङ्सो (१२.३७%) नेपालीहरूको सबैभन्दा ठूलो अनुपात भएका तहसीलहरू हुन्।
२०११ को जनगणना अनुसार, सबैभन्दा ठूलो जातीय नेपाली जनसंख्या भएका जिल्लाहरू सोनितपुर - १३५,५२५ (कुल जनसंख्याको ७.०४%), तिनसुकिया - ९९,८१२ (७.५२%), रे कार्बी आङ्लोङ - ५१,४९६ (५.३८%) छन्। सादिया (२६.२%), ना दुआर (१४.८८%), हेलेम (१४.३५%), मार्गेरिता (१३.४७%), रे उमराङ्सो (१२.४६%) नेपालीहरूको सबैभन्दा ठूलो अनुपात भएका तहसीलहरू हुन्।
२०११ को जनगणना अनुसार, नेपाली जनताको सबैभन्दा ठूलो अनुपातका तहसिलहरू सदर हिल्स पश्चिम (३३.०%), सैतु-गाम्फाजोल (९.५४%), रे लम्साङ (१०.८५%) हुन्। सबैभन्दा धेरै नेपाली जनसङ्ख्या भएका जिल्लाहरू सेनापति - ३९,०३९ (८.१५%), इम्फाल पश्चिम - १०,३९१ (२.०१%) रे इम्फाल पूर्व - ६,९०३ (१.५१%) हुन्। यसअघिको जनगणनाले मणिपुरमी नेपाली भाषीहरूको सङ्ख्या यसरी गणना गरेको थियो:
- १९६१ जनगणना: १३,५७१
- १९७१ जनगणना: २६,३८१
- १९८१ जनगणना: ३७,०४६
- १९९१ जनगणना: ४६,५००
- २००१ जनगणना: ४५,९९८
- २०११ जनगणना: ६३,७५६
गोरखा जनसङ्ख्या प्रायः पूर्वी खासी पहाड (३७,००० वा ४.४८%) रे रिभोई (१०,५२४ वा ४.०७%) जिल्लाहरूमा केन्द्रित छ। सबैभन्दा धेरै एकाग्रता भएका तहसीलहरूमी Myliem (8.18%) र Umling (6.72%) पर्छन्।
सहरहरू मध्ये, शिलङ क्यान्टोनमेन्ट (२९.९८%), शिलङ (९.८३%), पिन्थोरुमखराह (७.०२%), नोङ्मिन्सोङ (२६.६७%), मदनर्तिङ (१७.८३%), र नोङ्क्सेह (१४.२०%) मी नेपाली बोल्नेहरूको संख्या सबैभन्दा बढी छ।
यसअघिको जनगणनाले मेघालयमी नेपाली भाषीहरूको सङ्ख्या यसरी गणना गरेको थियो:[११]
- १९६१: ३२,२८८
- १९७१: ४४,४४५
- १९८१: ६१,२५९
- १९९१: ४९,१८६
- २००१: ५२,१५५
- २०११: ५४,७१६
२०११ को जनगणना अनुसार, मिजोरममी कुल ९,०३५ गोर्खाहरू छन्। यसमध्ये, ५,९४४ आइजवल जिल्लाको Tlangnuam तहसीलमी केन्द्रित छन्, जहाँ तिनीहरू जनसंख्याको १.९% बन्छन्। केन्द्रीय गोर्खा मन्दिर समितिले मिजोरममी जम्मा १३ वटा हिन्दू मन्दिरहरू सञ्चालन गर्दछ रे यिनीहरू राज्यमी एकमात्र हिन्दू पूजास्थलहरू हुन्।[१२]
अधिकांश नेपाली भाषी जनसङ्ख्या दिमापुर (२१,५९६ वा ५.७०%) रे कोहिमा (९,८१२ वा ३.६६%) जिल्लाहरूमी पाइन्छ। सबैभन्दा बढी केन्द्रित तहहरू नागिनीमोरा (७.४८%), मेराङ्मेन (६.७८%), निउल्यान्ड (६.४८%), कुहोबोटो (७.०४%), चुमुकेडिमा (७.०७%), धनसिरिपार (६.०९%), मेदजिफेमा (९.११%), नामसाङ (९.११%) ८.८१%), कोहिमा सदर (६.२७%), सेचु-जुब्जा (५.०३%), र पेडी (७.६१%) हुन्।
सिक्किम राज्य भारतको एक मात्र राज्य हो जहाँ बहुसंख्यक जातीय नेपाली जनसंख्या छ।[१३] २०११ को सिक्किम जनगणनाले सिक्किम भारतको सबैभन्दा कम जनसंख्या भएको राज्य हो भनेर पत्ता लगायो। २०११ को जनगणना अनुसार सिक्किमको जनसंख्या ६१०,५७७ थियो, रे पछिल्लो जनगणना पछि लगभग १००,००० ले बढेको छ।[१४] नेपाली/गोर्खाली भाषा सिक्किमको भाषा हो, जबकि तिब्बती (भुटिया) रे लेप्चा निश्चित क्षेत्रमी बोलिन्छ।[१५][१६] २०११ को जनगणना अनुसार विभिन्न तिब्बती भाषा बोल्ने कुल ४५३,८१९ थिए (नेपाली – ३८२,२००, लिम्बु – ३८,७३३, शेर्पा – १३,६८१, तामाङ – ११,७३४ रे राई – ७,४७१)। जसमध्ये २०.१४% (९१,३९९) तिब्बती लिम्बु/तामाङ, ६.२३% (२८,२७५) दलित र ७३.६३% सामान्य वर्गका थिए।
जनगणना अनुसार सिक्किममी कुल ५३,७०३ लिम्बू रे ३७,६९६ तामाङ छन्, जसमध्ये अधिकांशले नेपाली भाषालाई आफ्नो मातृभाषाको रूपमी बोल्छन्। साथै, भोटिया रे लेप्चा समुदायले पनि नेपाली भाषालाई आफ्नो मातृभाषाको रूपमी बोल्छन्। २०११ को जनगणना अनुसार, सिक्किममी कुल ६९,५९८ भोटिया (शेर्पा, तामाङ, गुरुङ रे तिब्बती आदि सहित) थिए तर ५८,३५५ मात्र सिक्किम रे शेर्पा जस्ता भाषाहरू बोलिरहेका थिए। ४२,९०९ लेप्चा मध्ये लेप्चा भाषाका लागि ३८,३१३ जना मात्र बोल्ने थिए।
२०११ को जनगणना अनुसार, नेपाली भाषा बोल्नेहरूको कुल संख्या १०६,३९९ छ, जुन राज्यको कुल जनसंख्याको १.१% हो।[१७]
२००१ को जनगणना अनुसार, पश्चिम बंगालमी कुल १,०३४,०३८ जातीय गोर्खाहरू छन्, जसमध्ये १,०२२,७२५ नेपाली भाषा बोल्ने रे ११,३१३ तामाङ रे शेर्पा जस्ता भाषा बोल्नेहरू छन्। दार्जिलिङ रे कालिम्पोङ जिल्लाहरूमी जनसंख्या ७४८,०२३ (कुल जनसंख्याको ४६.४८%) रे जलपाईगुडी - २३४,५०० (६.९९%) छ।पश्चिम बङ्गालका अधिकांश जातीय नेपालीहरू गोर्खाल्यान्ड क्षेत्रीय प्रशासन क्षेत्रमी बस्छन्।[१८] करिब ७.५६% नेपालीहरू कामी रे सार्की (२००१ मी ७८,२०२ जनसङ्ख्या) जस्ता जातिहरूका दलित थिए। जनगणना अनुसार अनुसूचित जनजाति (लिम्बु रे तामाङ) को रूपमी वर्गीकृत दुई जनजातिले नेपाली जनसंख्याको १६% ओगटेको छ। बाँकी ७६ प्रतिशत सामान्य वर्गका थिए ।[citation needed]
२०११ को जनगणना अनुसार विभिन्न नेपाली भाषा बोल्ने कुल १,१६१,८०७ थिए। यसमध्ये ७.२४% दलित (८४,११०) रे १६.६२% (१९३,०५०) आदिवासी तामाङ/लिम्बु थिए। बाँकी ७६.१४ प्रतिशत सामान्य वर्गका थिए ।[citation needed]
जबरजस्ती विस्थापन
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]उत्तरपूर्वी भारत राज्यहरूमी नेपाली भाषीहरूले हिंसा रे जातीय सफायाको सामना गरेका छन्। १९६७ मी, ८,००० भन्दा बढी नेपाली भाषी मानिसहरूलाई मिजोरमबाटी निष्कासित गरियो, जबकि मणिपुरमी २,००० भन्दा बढीले १९८० मी उस्तै नियति भोगे। आसाम (सन् १९७९ मी) रे मेघालय (१९८७ मी) आतङ्ककारी समूहहरूले दशौं हजार नेपाली भाषीहरूलाई देश निकाला गरेका थिए।[१९]
सबैभन्दा ठूलो विस्थापन मेघालयमी भयो, जब खासी विद्यार्थी युनियन (केएसयू) ले राज्यको पूर्वी भागमी बस्ने नेपाली भाषीहरूलाई निशाना बनाएको थियो। १५,००० भन्दा बढी नेपाली भाषीहरूलाई देश निकाला गरियो, जबकि लगभग १०,००० शिलोङको शरणार्थी शिविरमी अमानवीय जीवनमी बाँच्न बाध्य भए।[२०] जोवाईको कोइला खानीमी गोर्खा मजदुरलाई निशाना बनाइयो रे उनीहरुको हत्याका कारण केही साताभित्रै दर्जनौं गोरखा बालबालिका भोकभोकै मरेका थिए ।[२१] सन् २०१० मी खासी रे गोर्खाबीच दंगा भयो जसमी धेरै गोर्खाको ज्यान गएको थियो । गोरखाका एक वृद्धलाई जिउँदै जलाइएको छ ।[२२][२३]
१९८० को दशकमी, नागाल्याण्डका अधिकांश गोर्खाहरूलाई उनीहरूको भूमि गुमाउन बाध्य पारियो, रे तिनीहरूमध्ये २०० को मेरापानी वोखा जिल्ला नजिकै हत्या गरियो।[२१]
राजनीति
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]गोर्खाल्याण्ड आन्दोलन नेपाली भाषी भारतीयहरूका लागि पश्चिम बंगालको गोर्खाल्याण्ड क्षेत्रमा छुट्टै भारतको राज्य बनाउने अभियान हो। प्रस्तावित राज्यमी दार्जीलिङ जिल्लाको पहाडी क्षेत्र, कालिम्पोङ जिल्ला रे डुअर्स क्षेत्रहरू समावेश छन् जसमी जलपाईगुडी, अलीपुरद्वार रे कूचबिहार जिल्लाहरू समावेश छन्। दार्जिलिङमी छुट्टै प्रशासनिक इकाईको माग सन् १९०९ देखि रहेको छ, जब दार्जिलिङको हिलमेन एसोसिएसनले मिन्टो-मोर्ले रिफर्म्सलाई छुट्टै प्रशासनिक संरचनाको माग गर्दै ज्ञापनपत्र बुझाएको थियो।[२४]
दार्जिलिङ गोर्खा हिल काउन्सिल
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]दार्जिलिङ गोर्खा हिल काउन्सिल (DGHC) (१९८८-२०१२), एक समय दार्जिलिङ गोर्खा स्वायत्त हिल काउन्सिलको रूपमी छोटो अवधिको लागि पनि चिनिन्थ्यो, एक अर्ध-स्वायत्त निकाय थियो जसले भारतको पश्चिम बंगाल राज्यको दार्जिलिङ जिल्लाको पहाडहरूको प्रशासनको हेरचाह गर्यो। DGHC यसको अधिकार अन्तर्गत तीन उप-डिभिजनहरू थिए: दार्जिलिङ, कालिम्पोङ, रे कुर्सियोङ रे सिलिगुडी उपविभागका केही क्षेत्रहरू।
सुवास घिसिङ को नेतृत्वमी, गोर्खाहरूले दार्जिलिङका पहाडहरू रे दार्जिलिङसँग जोडिएको डुअर्स रे सिलगढी तराईका क्षेत्रहरूलाई नक्कल गरी भारतभित्रै गोर्खाल्याण्ड नामक राज्य निर्माणको माग उठाए। सन् १९८६ देखि १९८८ सम्म दार्जिलिङ पहाडमी हिंसात्मक आन्दोलन भयो जसमी १२०० जनाको ज्यान गएको थियो ।
अर्ध-स्वायत्त दार्जिलिङ गोर्खा हिल काउन्सिल भारतको केन्द्रीय सरकार, पश्चिम बंगाल सरकार रे कोलकातामी गोर्खा राष्ट्रिय मुक्ति मोर्चाबीच २२ अगस्ट १९८८ मी भएको दार्जिलिङ गोर्खा हिल काउन्सिल सम्झौतामी हस्ताक्षरको परिणाम थियो।
गोर्खाल्याण्ड क्षेत्रीय प्रशासन
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]DGHC ले नयाँ राज्य गठन गर्ने आफ्नो लक्ष्य पूरा गरेन, जसले गर्दा सुभाष घिसिङको पतन भयो रे 2007 मी बिमल गुरुङको नेतृत्वमा अर्को पार्टी गोर्खा जनमुक्ति मोर्चा (GJM) को उदय भयो, जसले गोर्खाल्याण्ड राज्यको लागि दोस्रो आन्दोलन सुरु गर्यो।
GJM नेतृत्वको गोर्खाल्याण्ड राज्यको लागि तीन वर्षको आन्दोलन पछि, GJM ले दार्जिलिङ पहाडहरू प्रशासन गर्न एक अर्ध-स्वायत्त निकाय गठन गर्न राज्य सरकारसँग सम्झौता गर्यो। १८ जुलाई २०११ मी केन्द्रीय गृहमन्त्री पी. चिदम्बरम, पश्चिम बंगालका मुख्यमन्त्री ममता बनर्जी, तत्कालीन दार्जिलिङ लोकसभा सांसद जसवंत सिंह रे गोरखा जनमुक्ति मोर्चाका नेताहरूको उपस्थितिमा सिल्लुगडी नजिकैको पिनटेल गाउँमी गोर्खाल्याण्ड क्षेत्रीय प्रशासनको लागि सम्झौता पत्रमी हस्ताक्षर भएको थियो। । सम्झौतामी पश्चिम बंगालका गृहसचिव जीडी गौतम, केन्द्रीय गृह मन्त्रालयका सहसचिव के.के. पाठक रे गोरखा जनमुक्ति मोर्चाका महासचिव रोशन गिरी।
उल्लेखनीय व्यक्तिहरू
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]
अभिनेता
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]- रेवती क्षेत्री – मोडल तथा अभिनेत्री
- गणेश - कन्नड फिल्म अभिनेता[२५]
- भूमिका गुरुङ – टेलिभिजन अभिनेत्री तथा मोडल
- भारती सिंह - हास्य कलाकार
- निरुता सिंह – नेपाली चलचित्रकी नायिका
- माला सिन्हा – हिन्दी रे बंगाली सिनेमामा भारतीय अभिनेत्री
- प्रतिभा सिन्हा – बलिउड भारतीय अभिनेत्री (अभिनेत्री माला सिन्हा रे नेपाली अभिनेता सीपी लोहनीकी छोरी)
- गीताञ्जली थापा – बलिउड अभिनेत्री (सर्वश्रेष्ठ अभिनेत्रीको लागि राष्ट्रिय चलचित्र पुरस्कार प्राप्तकर्ता २०१३)
सिनेमेटोग्राफर
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]सैनिक
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]- सुभेदार मेजर गन्जु लामा – भिक्टोरिया क्रस प्राप्तकर्ता
- मेजर दुर्गा मल्ल - भारतीय स्वतन्त्रता सेनानी
- त्रिलोचन पोखरेल – भारतीय स्वतन्त्रता सेनानी
- कर्नल ललित राई - वीर चक्र १९९९ मी कारगिल युद्ध मी उनको कार्यका लागि प्राप्तकर्ता।
- कप्तान राम सिंह ठकुरी – भारतीय स्वतन्त्रता सेनानी जसले कदम कदम बढाए जा सहित धेरै देशभक्ति गीतहरू रचना गरे।
- लेफ्टिनेन्ट-कर्नल धन सिंह थापा – परमवीर चक्र प्राप्तकर्ता
- ब्रिगेडियर शेर जंग थापा (स्कर्दुको नायक) - महावीर चक्र १९४७ को भारत-पाकिस्तान युद्ध मी उनको कार्यका लागि प्राप्तकर्ता
संगीतकार
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]- डम्बर बहादुर बुढापीर्थी - ज्याज संगीतकार
- विपुल क्षेत्री – गायक, संगीतकार
- रञ्जित गज्मेर – बलिउड फिल्म संगीतकार
- सुकमित गुरुङ – गायक
- अरुणा लामा – नेपाली गायिका दार्जिलिङ
- उदित नारायण – पार्श्व गायक
- एड्रियन प्रधान – गायक, गीतकार, गिटारवादक। नेपाल का पूर्व १९७४ एडी सदस्य
- सोनम शेर्पा - परिक्रमा ब्यान्डको प्रमुख गिटारवादक
- पूर्णिमा श्रेष्ठ – बलिउड पार्श्व गायिका
- कुन्ती मोक्तान – नेपाली पार्श्व गायिका दार्जिलिङ
- फिरोज स्याङ्देन – गायक, गीतकार, गिटारवादक। नेपाल ब्यान्ड १९७४ एडी का पूर्व संस्थापक सदस्य
- प्रशान्त तामाङ – गायक, अभिनेता, इन्डियन आइडल सिजन ३ का विजेता
- शान्ति ठटाल – संगीतकार, गायक, निर्माता
- हिरादेवी वाइवा – नेपाली लोक गीतका अग्रदूत, गायिका
- नवनीत आदित्य वाइबा - लोक गायक
- गोपाल योञ्जन – गायक, संगीतकार, नाटककार
- कर्मा योञ्जन – संगीतकार, गायक, निर्माता
खेलकुद
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]एथलेटिक्स
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]तीरंदाजी
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]- तरुणदीप राई – तीरंदाज, एशियन गेम्स २०११ रजत पदक विजेता, अर्जुन पुरस्कार प्राप्तकर्ता २००५, पद्मश्री प्राप्तकर्ता २०२०
बक्सिङ
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]- वीरेन्द्र सिंह थापा – बक्सर
- देवेन्द्र थापा – बक्सर
- शिव थापा – बक्सर (ओलम्पिक खेलका लागि योग्यता हासिल गर्ने सबैभन्दा कान्छो भारतीय बक्सर)
क्रिकेट
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]- जय बिष्ट – क्रिकेटर
- रुबेन लेप्चा – क्रिकेटर
- गोकुल शर्मा – आसाम क्रिकेट टीम का कप्तान
- अभिषेक ठकुरी – क्रिकेटर
फुटबल
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]- अजय क्षेत्री – फुटबलर
- अमरबहादुर गुरुङ – फुटबलर
- अनिरुद्ध थापा - फुटबलर
- अन्जु तामाङ – महिला फुटबलर
- आशिष क्षेत्री – फुटबलर
- आशिष राई – फुटबलर
- बिजेन्द्र राई – फुटबलर
- विकास जैरु – फुटबलर
- चन्दन सिंह रावत – फुटबलर
- Israil Gurung – फुटबलर
- कमल थापा – फुटबलर
- कोमल ठटाल – फुटबलर
- ललित थापा – गोलकिपर
- नागेन तामाङ – फुटबलर
- नरेन्द्र थापा – फुटबलर
- निम दोर्जी तामाङ – फुटबलर
- निर्मल क्षेत्री – फुटबलर
- पिंकी बमपाल मगर – महिला फुटबलर
- पूरन बहादुर थापा – फुटबलर
- रामबहादुर क्षेत्री – फुटबलर
- रोबिन गुरुङ – फुटबलर
- सञ्जु प्रधान – फुटबलर
- श्याम थापा – फुटबलर
- सुनिल क्षेत्री – भारत राष्ट्रिय फुटबल टोली रे बेंगलुरु एफसीका कप्तान। अर्जुन पुरस्कार प्राप्तकर्ता(२०११) रे पद्मश्री (२०१९)
- उत्तम राई – फुटबलर
- विनित राई – फुटबलर
- क्रिस्पिन क्षेत्री – फुटबल प्रबन्धक रे फुटबलर
हकी
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]- भरत क्षेत्री – हक्की खेलाडी (भारतीय हक्की टोलीका पूर्व कप्तान)
- वीरबहादुर क्षेत्री – हक्की खेलाडी
- चमन सिंह गुरुङ – हक्की खेलाडी
सुटिङ
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]- जितु राई – शूटर, अर्जुन पुरस्कार (२०१५), खेल रत्न (२०१६) र पद्मश्री (२०२०) को प्राप्तकर्ता।
- पेम्बा तामाङ - शूटर
लेखकहरू
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]- इन्द्रबहादुर राई – नेपाली दार्जिलिङ, भारतका लेखक सुनिल क्षेत्री साहित्यिक समीक्षक।
- हरिप्रसाद 'गोर्खा' राई
- केदार गुरुङ
- कुमार प्रधान
- लीलबहादुर क्षेत्री – पद्मश्री पुरस्कार प्राप्तकर्ता (२०२०) नेपाली साहित्यमा उनको योगदानको लागि।
- प्रज्वल पराजुली – अंग्रेजी भाषाका लेखक तथा उपन्यासकार
- गंगा प्रसाद प्रधान – नेपाली बाइबलका अनुवादक, अंग्रेजी-नेपाली शब्दकोशका सह-लेखक, बालबालिकाका पाठ्यपुस्तकका लेखक।
- पारिजात वास्तविक नाम विष्णु कुमारी वाइबा – द ब्लू मिमोसा जन्मस्थान दार्जिलिङ की मूल लेखक
- अगमसिंह गिरी – नेपाली भाषाका कवि रे गीतकार दार्जिलिङ।
- बिर्खा बहादुर मुरिङ्गला -पद्मश्री पुरस्कार प्राप्तकर्ता।
- तुलसीराम शर्मा कश्यप
राजनीतिज्ञ
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]- छविलाल उपाध्याय – आसाम प्रदेश कांग्रेस कमेटी का प्रथम अध्यक्ष
- शान्ता क्षेत्री – सांसद
- भीमबहादुर गुरुङ - सिक्किम का तेस्रो मुख्यमन्त्री।
- बिमल गुरुङ – गोरखा जनमुक्ति मोर्चा (GJM) का नेता
- विशाल लामा – कालचिनी (विधानसभा निर्वाचन क्षेत्र) का विधायक
- भास्कर शर्मा – मार्गेरिटा (विधानसभा निर्वाचन क्षेत्र), असम का विधायक
- डम्बरसिंह गुरुङ – भारतीय गोरखा प्रतिनिधि भारतको संविधान सभा
- दावा नरबुला – भारतीय राष्ट्रिय कांग्रेस (INC), पूर्व संसद सदस्य, लोकसभा का सदस्य
- गणेश कुमार लिम्बू – बरचाल्ला (विधानसभा निर्वाचन क्षेत्र), आसाम का विधायक
- मदन तामाङ – अखिल भारतीय गोरखा लीग (ABGL) का पूर्व अध्यक्ष
- माला राज्यलक्ष्मी शाह - संसद सदस्य, लोकसभा टिहरी गढवाल
- मोनी कुमार सुब्बा – सदस्य INC, आसाम
- नरबहादुर भण्डारी – सिक्किम का पूर्व मुख्यमन्त्री
- रामप्रसाद शर्मा – सांसद तेजपुर
- पवन कुमार चाम्लिङ – सिक्किम का ५औं मुख्यमन्त्री, सिक्किम डेमोक्रेटिक फ्रन्ट का संस्थापक रे अध्यक्ष रे भारतमी सबैभन्दा लामो समय सेवा गर्ने मुख्यमन्त्री।[२६]
- प्रेमसिंह तामाङ – सिक्किम का वर्तमान मुख्यमन्त्री, सिक्किम क्रान्तिकारी मोर्चा का संस्थापक।
- प्रशान्त प्रधान – CPI(M) नेता
- प्रेमदास राई – पूर्व संसद
- सुवास घिसिङ – भारतमा गोर्खाल्याण्ड आन्दोलनका संस्थापक रे राजनीतिक दल GNLF का संस्थापक
- राजु बिष्ट – दार्जिलिङ (लोकसभा निर्वाचन क्षेत्र), २०१९ का सांसद
- दिलकुमारी भण्डारी – पूर्व रे पहिलो महिला संसद सदस्य सिक्किम बाटी। सिक्किम नरबहादुर भण्डारीकी पूर्व मुख्यमन्त्रीकी पत्नी । जन्मस्थल दार्जिलिङ
- नीरज जिम्बा – दार्जिलिङ का विधायक रे गोर्खा राष्ट्रिय मुक्ति मोर्चा का शीर्ष नेता।
- इन्द्रहाङ सुब्बा – सिक्किम बाटी संसद सदस्य, २०१९ मी निर्वाचित।
- रुदेन सदा लेप्चा – कालिम्पोंग का विधायक
अरु
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]- बालकृष्ण : नेपाली मूलका भारतीय अर्बपति
- द्रौपदी घिमिरे –सामाजिक कार्यकर्ता, पद्मश्री पुरस्कार प्राप्तकर्ता।
- तुलसी घिमिरे – फिल्म निर्देशक/निर्माता
- महेन्द्र पी. लामा – सिक्किम विश्वविद्यालय का संस्थापक उपकुलपति
- नितेश आर प्रधान – पत्रकार रे गायक
- प्रतिमा पुरी – दूरदर्शन को पहिलो समाचार पाठक
- रंगु सौरिया – सामाजिक कार्यकर्ता
यो पनि हेर्नुहोस्
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]
सन्दर्भ सामग्रीहरू
[सम्पादन • स्रोत सम्पादन]- ↑ "India and Nepal. Treaty of Peace and Friendship. Signed at Kathmandu" (PDF). untreaty.un.org. 31 July 1950. Archived from the original (PDF) on 19 May 2011. Retrieved 20 April 2022.
- ↑ "Gorkhaland: Gazette Notification on the Issue of Citizenship of Gorkhas". Gorkhaland. Archived from the original on 8 January 2019. Retrieved 1 June 2018.
- ↑ "Gorkhaland: Gazette Notification on the Issue of Citizenship of Gorkhas". Gorkhaland. Archived from the original on 8 January 2019. Retrieved 1 June 2018.
- ↑ rajbhasha.gov.in/en/languages-included-eighth-schedule-indian-constitution
- ↑ Barun Roy (2012). Gorkhas and Gorkhaland. Darjeeling, India: Parbati Roy Foundation. Archived from the original on 10 January 2013.
- ↑ "Growth of Scheduled Languages-1971, 1981, 1991 and 2001". Census of India. Ministry of Home Affairs, Government of India. Archived from the original on 20 February 2015. Retrieved 22 February 2015.
- ↑ "Language – Census of India" (PDF). Census of India. 2011. Retrieved 16 March 2023.
- ↑ "ABSTRACT OF SPEAKERS' STRENGTH OF LANGUAGES AND MOTHER TONGUES - 2011" (PDF). censusindia.gov.in. Archived (PDF) from the original on 14 November 2018. Retrieved 5 April 2020.
- ↑ "ABSTRACT OF SPEAKERS' STRENGTH OF LANGUAGES AND MOTHER TONGUES - 2011" (PDF). censusindia.gov.in. Archived (PDF) from the original on 14 November 2018. Retrieved 5 April 2020.
- ↑ "Thesis" (PDF). Shodganga. Archived (PDF) from the original on 8 August 2021. Retrieved 6 July 2022.
- ↑ "Economy, Ethnicity and Migration in Mehahalaya" (PDF). amanpanchayat.org. Archived (PDF) from the original on 8 August 2021. Retrieved 12 March 2022.
- ↑ "Temples inspired by churches in Mizoram", 18 November 2018.
- ↑ "ADBU Location". dbuniversity.ac.in. Archived from the original on 7 March 2022. Retrieved 30 April 2022.
- ↑ "Demography". sikenvis.nic.in. Archived from the original on 6 July 2020. Retrieved 12 July 2020.
- ↑ "Know all about the beautiful Mini Sikkim: Another beautiful gem in the seven sisters region", India Today, 10 February 2016. (in en)
- ↑ "Watch | Sikkim: Simultaneous Elections and the Battle Over the 17th Karmapa", The Wire, 8 April 2019.
- ↑ "C-16 Population By Mother Tongue". censusindia.gov.in. Archived from the original on 3 November 2020. Retrieved 17 April 2021.
- ↑ "Tracing the history of Gorkhaland movement: Another crisis triggered by language", The Indian Express, 13 April 2021. (in en)
- ↑ Samāddāra, Raṇabīra (2007). The Materiality of Politics: The technologies of rule. Anthem Press. ISBN 9781843312512. Archived from the original on 26 February 2020. Retrieved 16 August 2019.
- ↑ "Nepalis in Meghalaya face tribal wrath amid official apathy". Archived from the original on 4 September 2018. Retrieved 4 September 2018.
- ↑ २१.० २१.१ L. Nath (January 2005). "Migrants in flight: Conflict-induced induced displacement of Nepalis in Northeast India" (Occasional Paper). University of Cambridge. Retrieved 7 March 2023.
- ↑ "Khasi Nepali Ethnic Conflict in Meghalaya, India". 8 June 2010. Archived from the original on 4 September 2018. Retrieved 4 September 2018.
- ↑ "Meghalaya rejects reports of violence against Nepalese". The Assam Tribune. 15 September 2010. Retrieved 29 August 2022.
- ↑ "The Parliament is the supreme and ultimate authority of India". Darjeeling Times. 23 November 2010. Archived from the original on 1 November 2013. Retrieved 20 March 2012. Archived 1 November 2013 at the Wayback Machine.
- ↑ "Gurkha Ganesh blazes new trail", www.telegraphindia.com, 17 June 2007. (in en)
- ↑ "Pawan Kumar Chamling crosses Jyoti Basu's record as longest-serving Chief Minister", The Hindu, 29 April 2018. (in en-IN)